Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που τα ευρωπαϊκά κράτη, με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας και εργαλειοποιώντας τον κορωνοϊό, έχουν κηρυχθεί σε μια κατάσταση διαρκούς έκτακτης ανάγκης και επιδίδονται σε έναν ‘διαγωνισμό’ αυταρχικότητας. Η συνέχεια γνωστή. Εδώ και ένα χρόνο, η ζωή μας ‘στριμώχνεται’ σε έξι νούμερα. Η απειλή τσουχτερών προστίμων είναι συνεχής. Για να βγούμε από το σπίτι-φυλακή πρέπει να δίνουμε γραπτή αναφορά στο κράτος και τους μπάτσους του για το πού θα πάμε και τι θα κάνουμε. Aπαγoρεύεται να κυκλοφορούμε μετά τις 9 το βράδυ. Απαγορεύεται η μετακίνηση από τόπο σε τόπο. Απαγορεύονται οι συναντήσεις με φίλους στο σπίτι, οι κοινωνικές συναθροίσεις και οι πολιτικές συγκεντρώσεις. Η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική παντού. Εδώ και ένα χρόνο, ουσιαστικά μας απαγορεύεται να ζούμε. Η ίδια μας η ζωή έχει μετατραπεί βίαια σε απλή βιολογική συνθήκη. Μας υποχρεώνουν να σιωπήσουμε και να πειθαρχούμε σε οτιδήποτε αποφασίζουν να νομοθετήσουν. Όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την κρατική αφήγηση στιγματίζεται και χαρακτηρίζεται ως ‘αρνητής’, ‘ψεκασμένος’ ή ‘ακροδεξιός’ και κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης λογοκρίνεται ως ‘συνομωσιολογία’.
Προσπαθούν διακαώς να μας πείσουν ότι θυσιάζουν την οικονομία για να προστατέψουν την υγεία μας. Σταμάτησε, όμως, πράγματι η οικονομία να δουλεύει; Είναι ξεκάθαρο ότι ο ιός δεν είναι η αιτία, ούτε και η αφορμή, αλλά ο καταλύτης για την επιβολή από το κράτος και το κεφάλαιο μιας νέας πραγματικότητας και αλλαγής του τρόπου και των όρων με τους οποίους παράγουμε, καταναλώνουμε, αντιλαμβανόμαστε τους άλλους ανθρώπους και τις κοινωνικές σχέσεις. Η νέα κανονικότητα που επιβλήθηκε από τους κάθε είδους τηλε-μαϊντανούς «για το καλό μας» είναι η τηλε-εργασία, η τηλε-κατανάλωση, η τηλε-εκπαίδευση, η τηλε-διάσκεψη, η τηλε-διασκέδαση, ο τηλε-έρωτας και τελικά… η τηλε-ζωή.
Παράλληλα, o υποχρεωτικός (έμμεσος ή διά νόμου) εμβολιασμός θέτει το ζήτημα (πέρα από τις σοβαρές παρενέργειες της πειραματικής γενετικής θεραπείας και το κατά πόσο είναι τόσο ασφαλές όσο οι μαφίες των φαρμακοβιομηχανιών το παρουσιάζουν) του ψηφιακού υγειονομικού ‘διαβατηρίου’. Στο όνομα της υγειονομικής ασφάλειας, επιβάλλεται εκβιαστικά ο πλήρης έλεγχος και το καθολικό ψηφιακό φακέλωμα. Η επίδειξη του πιστοποιητικού, όπως φαίνεται, θα είναι αναγκαία προκειμένου να μπορούμε να εργαστούμε,να ταξιδέψουμε, να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο, να πάμε σε μια συναυλία…
Η ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας είναι επιτακτική. Να σπάσουμε τη σιωπή απέναντι στα ΜΜΕ και τους ειδικούς. Να μη βάλουμε πλάτη για να ξεπεραστεί η κρίση που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Να κινητοποιηθούμε ενάντια σε μια πραγματικότητα που, εντέλει, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μία στρατιωτική δικτατορία.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΘΑ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠ’ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΓΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ